ام وی ام ۵۳۰ دست دوم در چه جایگاه است

عکس و نوشته: امین امیری‌فر

مقدمه

در گذشته‌ی نه چندان دور کمتر کسی پیدا می‌شد که حاضر شود مبلغی برابر یک خودروی ایرانی/فرانسوی مثل سمند را برای خرید اتومبیل چینی هزینه کند و اگر هم این کار را می‌کرد احتمالاً پشیمان می‌شد. کیفیت و ماندگاری پایین در کنار عملکرد ناامیدکننده و طراحی غیر اصولی و ایمنی ضعیف در بین خودروسازان چینی امری عادی و طبیعی محسوب می‌شد اما در مدت کوتاهی همه چیز تغییر کرد. طرح‌های ناموزون جای خود را به طراحی اصولی‌تر داد، ارگونومی ضعیف بهبود یافت و راندمان کلی نیز نسبت به گذشته پیشرفت قابل ملاحظه‌ای کرد. تا جایی که اتومبیل‌های چینی که تا چند سال قبل توان رقابت با سمند و پژو پارس را نداشتند اکنون با قیمت‌های ۴۰ تا ۱۰۰ میلیون تومانی کم و بیش مورد استقبال مردم قرار می‌گیرند و این خود نشان از پیشرفت عجیب این کشور در کوتاه‌ترین زمان دارد. البته هنوز هم راه بسیار طولانی پیش روی کشور چین است تا به تولید کنندگان مطرح جهان برسند اما سرعت پیشرفت این کشور در صنعت خودرو سازی به قدری شگفت‌آور بوده که نمی‌توان پیش بینی کرد این مسیر طولانی در چه زمانی طی خواهد شد.

معرفی و بررسی کیفیت

تقریبا همه ایرانیان با برند MVM در مدل ۱۱۰ یا به قول بعضی‌ها دوو ماتیز چینی آشنا شدند. خودرویی نسبتاً موفق که هر چند کیفیت و امنیت برادر دوقلوی کره‌ای‌اش را نداشت ولی توانست با کمک اعتبار ماتیز و کیفیت قابل قبول خودش در کنار محدودیت خودروهای ارزان قیمت در ایران به فروش خوبی دست پیدا کند و با استقبال نسبتاً مناسبی بخصوص از طرف خانم‌ها مواجه شد. از آن زمان دیری نپایید که شاهد حضور انواع مدل‌های سدان، هاچ‌بک و کراس‌اوور این خودروساز در کشورمان باشیم.
MVM530، احتمالاً نامش در ابتدا شنونده را به یاد BMW530 می‌اندازد. خودروهای چینی که از نام‌های مشابه ب‌ام‌وه استفاده کرده‌اند، کم نیستند، لیفان ۵۲۰، ام‌وی‌ام ۵۳۰ و سری ایکس لیفان. ام‌وی‌ام و جیلی که به تقلید از سری ایکس ب‌ام‌وه نامگذاری شده مثال‌هایی از این تکنیک نامگذاری سرزمین اژدها می‌باشند.

شاید بتوان ام‌وی‌ام ۵۳۰ را شروع جلب اعتماد ایرانی‌ها به یک برند چینی در صنعت خودرو دانست. اتومبیلی که هرچند به تکامل یافتگی محصولات امروز این کشور نیست اما زمانی که هنوز خودروهای باکیفیت‌تری مثل جیلی و ام‌جی به بازار نیامده بودند به نوعی آبروی این کشور آسیایی را حفظ کرده و با کیفیت قابل قبول‌تر نسبت به محصولات قبلی راه را برای ارائه سایر خودروهای چینی به ایران هموارتر ساخت.
البته در دنیای نسبیت منظور ما از کیفیت مناسب، رقابت با ماندگاری بی چون و چرای تویوتا یا کیفیت ساخت فوق‌العاده مرسدس‌بنز نیست بلکه نسبت به قیمت خودرو و رقبای قیمتی در کشور در کنار تجهیزات ارائه شده، کیفیت را مورد بررسی قرار می‌دهیم و با این شرایط باید به ۵۳۰ نمره قبولی داد چرا که بعد از گذشت چندین سال از ارائه‌ی این محصول توسط شرکت صنایع خودروسازی مدیران، رضایت نسبی را برای مشتریان به همراه داشته. هر چند جهت بررسی کیفیت با چند نفر از مالکان این خودرو صحبت کردم و اشکالاتی از قبیل خرابی و صدای کمک‌ها یا اشکال در کلیدهای کنترل درجه حرارت و … آن هم در کیلومترهای پایین شایع به نظر می‌رسید اما همین که بعد از چند سال از شروع تولید، اکثر این اتومبیل‌ها به غیر از چند اشکال فنی کوچک، از نظر ظاهری و موتوری سلامت خود را حفظ کرده‌اند باعث شده بتوانیم تا حدود زیادی به این مسافر شرقی اعتماد کنیم.